Leuk.. Maar ook lastig omdat ik géén Ipod heb. Af en toe, voorafgaand aan een vakantie, zet ik nog wel eens wat cd's over op mijn N73 om eindeloos vliegveld-hangen door te komen... Maar hoe dat nu precies werkt? Ik was al druk genoeg met het niet in de knoop laten raken van de headset.
De deal met de collega die mij strikte voor het schrijven van ding #15 was dat ik ongeveer 2 weken de beschikking had over haar Ipod Nano. Een goede deal vermoedde ik aangezien we al eens eerder hadden geconstateerd dat onze muzieksmaak redelijk in elkaars verlengde ligt. Waardoor ik zonder gedoe onmetelijk veel nummers, vooral nieuwe nummers tot mijn beschikking kreeg gecombineerd met een headset die warempel dé vondst had om betrekkelijk weinig in de knoop te geraken.
Eigenlijk werkte deze deal als een hoog gepersonaliseerde Last.fm. Niet alleen daar suggereert men altijd dat ik iets met Placebo moet, ook de geleende Nano had een ruime collectie van de heftig zwart ge-eye-linede, nasaal zingende Brian Molko. En evenals op Last.fm heb ik, eerlijk is eerlijk op één nummer na, niet zo veel hiermee.
Maar via Madrugada, Duffy, Sigur Rós, de Arctic Monkeys stuitte ik plots op een rare, wat hoge klagerige stem die toebehoorde aan Antony and the Johnsons. Een intrigerend geluid met (bleek achteraf) dito teksten. Intrigerend genoeg om 'm te doen landen op mijn lijstje (immers géén Ipod) nog te kopen of branden CD's.
Tot zover de Nano en 23-archiefdingen.
Vrijdagavond 8 mei was ik na 23.00 uur nog wat aan het zappen toen ik plots stuitte op een ijle, hoge stem. Het korrelige beeld erbij was van een man (?) die in de verte wat had van Marvin Lee Aday. Het bleek te gaan om een documentaire over Leonard Cohen waarin de vele nummers van zijn hand werden vertolkt door aan hem schatplichtige artiesten. De ijle stem in het korrelige beeld vertolkte prachtig het "If it be your will" van Cohen.
Ook mijn vader had de documentaire gezien en repte er afgelopen weekeinde over hoe prachtig hij deze wel niet had gevonden met name de vertolkingen van Cohens muziek door anderen.
En plots viel vanmiddag bij de lunch het kwartje... Die ijle stem was dat niet Antony? De Ipod collega beaamde dat Antony and the Johnsons, inderdaad van de hoge ijle stem, een wat groezelig, androgyn voorkomen heeft en zijn zijn teksten gelardeerd met hieruit ontsproten thematiek en problematiek. Conform het beeld op mijn netvlies van 8 mei 2009. Een korte zoektocht in Youtube toonde inderdaad aan dat Antony (zonder zijn Johnsons) een prachtige vertolking ten gehore gaf van "If it be your will".
Toch dat CD-tje maar eens scoren voor mijn vader... En mijzelf.
Tot slot om ook wat te spelen met het embedden van Video en #16, het nummer vertolkt door Antony met (volgens 't commentaar) een fraaie clip met beeldmateriaal van Fellini.
