Via mijn aloude Ruslandgerelateerde contentleverancier English Russia stuitte ik op het fraaie fotoboek uit 1977 Journey across Russia the Soviet Union Today.
In 1977 the National Geographic Society (the USA) published this book of a journalist Bart McDowell and a photographer Dean Conger - 370 pages of “personalized geography”, a portrait of the huge country and its people. Two Americans travelled to all 15 republics, visited dozens of cities and made a detailed story about the Soviet Union.
Fraaie foto's en een fraai tijdsbeeld... Dat wilde ik wel! Op naar Google en vrijwel direct door naar Amazon. Daar waren nog voldoende exemplaren aanwezig - uiteraard 2e-hands - varierend van Good naar Very Good. Na een korte speurtocht (welke aanbieder verscheept al dan niet naar Nederland vanuit de VS). Alles ingevuld, hatsikkidee en klaar! Geweldig dat internet en handelaars à lá Amazon die de meest afgelegen boekhandeltjes in pak 'm beet de Rockies de mogelijkheid ontsluiting bieden en hun plankruimte aan de gans de wereld. De long tail in een notendop.
Dat 't boek inderdaad via de Pony Expres en postkoets de eerste 2000 kilometer vanuit de Rockies wordt verscheept bleek wel toen ik vrij vlot na de bestelling de bevestiging en verwachtte aankomst toegezonden kreeg...
Tussen 1 november en 3 december! De keuze tussen géén en één boek was ondanks de levertijd natuurlijk snel gemaakt :-)
Als klein kindje was ik gefascineerd door kaarten. Een liefhebberij die goed te combineren was met de vele hutten die ik bouwde en de tochten die ik ondernam in de buurt waar we woonden, buiten de bebouwde kom.
Minimaal de helft van de lol was het thuis uittekenen van kaarten en routes dwars door de velden en de bossen al dan niet op weg naar een hut, liefst voorzien cryptische omschrijvingen en geheime aanwijzingen.
Een week geleden stuitte ik in De Volkskrant op een recensie van Van daar naar hier, en omgekeerd (althans, die titel in het Engels dan...).
Wellicht dat de ondertitel van het boek al voldoende duiding en inhoud geeft: A Curious Collection From The Hand Drawn Map Association. En ook de recensie geeft in een fragment aan waarin voor mij de kracht en de charme van dit type kaarten zit.
Neem de bibbertekening van een route door Waynesboro, Virginia. Een ritje van niks misschien, maar juist doordat elke nadere informatie ontbreekt, kun je er een reis van Odyssee-achtige proporties bij fantaseren
De jeugdige cartograaf werd hierdoor weer 'ns wakker geschud, mijn ogen begonnen te glimmer van herkenning. De recensie was omlijst o.a. met een kaart van de hand van Kees Touw.
Verrassend is het Nederlandse aandeel: een schema van de haven van Numansdorp, getekend door Kees Touw uit Rotterdam. Met potlood heeft hij de positie van de Attacus gemarkeerd, het vrachtschip van zijn ouders dat hier ooit in een strenge winter vast raakte in het ijs.
Toen ik vandaag bij de opening van Bridgin' in galerie Hommes was in Oud-Charlois stuitte ik boven op een set tekeningen/kaarten die ik vaag meende te herkennen.
Havens, sluizen, rivieren, kanalen en verkeersituaties op het water, allemaal vanuit de lucht gezien waardoor ze een enigszins abstract karakter krijgen, bepalen nu al weer geruime tijd het werk van Kees Touw. Hij stamt uit een schippersfamilie. Tot zijn achtste voer hij bij zijn ouders aan boord van motorschip Attacus in Nederland, België, Frankrijk en Duitsland. Hij vervaardigt vanaf 1983 doorgaans tekeningen waarin hij zijn jeugd archiveert.
Het werk dat Kees Touw laat zien is niet eenduidig. In het ene geval zijn het de simpele vormen van waterwegen en of havens. In het andere geval zijn er krijttekeningen die het vaarbereik per jaar aangeven. Het patroon verschilt per jaar. De ene keer niet zover van Nederland, de andere keer diep Frankrijk in en via de Rijn weer terug. Altijd onderweg. …"We zijn niets anders dan de strandvonders van ons eigen leven, brokstukken verzamelend langs de zee der vergetelheid"… (uit `Paranoia` van W.F.Hermans).
Nu het thuisfront eens enthousiast proberen te maken voor zo'n kaart. Dat zal lastig worden met drie kunstwerken in de afgelopen anderhalve maand.
De 3e groep cursisten heeft in de afgelopen maanden 23-archiefdingen doorlopen. En van mijn coachees heeft een enorm aantal de einstreep gehaald. Daarnaast hebben we deze zomer voor het eerste de 23-archiefdingen summercourse gehad... Zeg maar de bezemwagen van de 23-archiefdingen.
En met succes! Met dank aan Rob Coers die de deelnemers in de summercourse begeleidde hebben twee coachees de eindstreep vandaag ook bereikt. Hieronder mijn bijdrage voor de uitreiking van de certificaten aan hen.
Mijn CBG coachee, en - hoe toevallig - oud collega uit Rotterdam. Guus startte aanvankelijk met het idee de 23 dingen te incorporeren in een blog over heraldiek met meerdere auteurs, co-bloggers. Maar door omstandigheden sneuvelde dit, wel een noviteit overigens... binnen de variaties en smaken van de 23-dingen blogs. Daarna had Guus even wat tijd nodig om zich zelf weer te herpakken maar na wat voorzichtige aanmoedigingen cq. strenge mails was het bij wijze van spreken ook in een vloek en een zucht gepiept. Soms iets te vlot naar de zin van zijn coach maar uiteindelijk met goed resultaat. Guus blijft mij wellicht wel het meest bij vanwege zijn eigen commentaar op zijn post over ding 8:
Guus van Breugel zei Oh, wat een fantástisch idee! 17 mei 2010 05:22
Guus mag de dingen nu verder als coach in praktijk gaan brengen bij het CBG. Succes!
Hester was - en dat bedoel ik zeker niet betuttelend - mijn braafste leerling in m'n groepje. Wellicht dat haar achtergrond vanuit het onderwijs hierin mee speelt? Zij maakte zich als eerste zorgen als ze bij een ding wat achterliep, meldde zich ook keurig af voor vakantie. Ik zou als coach wel eens plots een paar posts kunnen missen gedurende de zomer vreesde zij. Het mag dan ook geen verassing zijn dat Hester als eerste in mijn groepje de eindstreep haalde. Haar insteek was consequent vanuit een educatief perspectief. Voor mij een wat minder bekend terrein een daardoor bijzonder inspirerend om te lezen.
Van Ruud had ik van tevoren grote verwachtingen, vergroeid met zijn laptop en Iphone zoals ik hem kende. En... die verwachtingen maakte hij ruimschoots waar. Naast een leuke, vlotte en vaak ook humoristische stijl weet hij ook telkens de verbinding met het vak te leggen. Zaken te duiden en te waarderen. Dat web 2.0 is niet een doel op zich moet zijn maar een middel is een boodschap die uit Ruud zijn 23 dingen mij nog steeds bijblijft.
Karijn was een zijinstromer die eigenlijk was ingedeeld in de derde #23-dingengroep van het NA. Maar de tijd en vooral de zin waren daar plots eind mei waarop begin juni Karijn met haar eigen planning der dingen startte. Na wat kleine aanwijzingen liep het als een dieselloc. te lopen en tot mijn spijt was ze halverwege augustus al weer door de dingen heen. Parallel heeft Karijn inmiddels ook een flinke transformatie doorgemaakt. Kende ik haar voorheen van de - inmiddels antieke, door ICT niet meer ondersteunde- PDA... Inmiddels is Karijn vervent smartphone gebruikster, om specifiek te zijn voorzien van Android. En met thuis een tablet, multitasked zij het leven door. Tot mijn grote plezier en wellicht ook met een zweempje jaloezie vernam ik dat ze de initiator achter #photofriday initiatief op Twitter was. Hulde!
Gijs was, op zijn start in mei 2009 na, immer een té druk bezet man om ook nog eens tijd vrij te maken voor 23 dingen. Bovendien is Gijs bepaald geen onbekende met bloggen, en de geneugten van het internet, wat viel hem nog te leren? Desalniettemin was de summercourse de spreekwoordelijke stok achter de deur die Gijs nodig had. En in de relatief rustige eerste 3 weken van augustus knalde Polter (de naam waarmee hij zijn posts ondertekende) door de dingen heen. Met dank aan Rob Coers die de dagelijkse begeleiding deed, probeerde ik zo nu en dan ook nog te reageren op zijn dingen. Gijs blogde op frisse, tegendraadse wijze en was bepaald niet onder de indruk van al dat technische en twee-punt-nullige dat blonk. Eerst de basis, onze eigen gegevensverzamelingen op orde, dan praten we verder is de consequente boodschap van Polter die in zijn eerste post aangaf dat archiefratten niet van Kaas (Elsschot) schijnen te houden.
Es ist erreicht schreef Sierk alias de Oudpapierhandelaar 27 juli 2010 in zijn laatste post. En ik moet eerlijk bekennen dat ik daar lange tijd een hard hoofd over in heb gehad. Op de start voor Sierk (november 2009) na bleef het lange tijd stil qua posts van zijn hand. Zo nu en dan informeerde ik of het er nog van kwam maar tijd, prioriteit stonden beiden lange tijd in de weg. Tot de befaamde summercourse plaatsvond en Sierk met groot enthousiasme en met hulp van Rob Coers aan het bloggen sloeg. In drie weken tijd werkte hij op frisse, eigenzinnige wijze de dingen door. Op enig moment hoorde ik als oud coach het gerucht door dat Sierk aan het bloggen was geslagen maar op de een of andere wijze kon ik zijn blog-url niet meer vinden. Dan maar langs bij de Oudpapierhandelaar op het moederschip waar Sierk dan wel niet aan het bloggen was? Na een enthousiast verhaal over de 23 dingen en summercourse-coach Rob kreeg ik geheel 1.0, op papier gekrabbeld de URL: http://outretombe.blogspot.com/
Emiliet was had toen ik haar in mijn groepje kreeg er al een flink aantal dingen opzetten. Tijdens de pilot had ze al 1/3 van het programma doorlopen. Destijds onder coach Ina, daarna toegewezen aan mij. Hoewel, toegewezen, Emiliet doorliep haar eigen tempo en gaf ook aan hier zelf uitstekend mee uit de voeten te kunnen. Sowieso was daar altijd nog oud-coach Ina die een oogje in het zeil hield. En hoewel Emiliet graag het certificaat in ontvangst wil nemen.. Is dit volgens mij voor haar niet het eindpunt. En zal zij er vaker, zeker vanuit het perspectief van het Webteam, er op terug komen!
Beperkt Openbaar noemde de auteur zichzelf onder elke post op dit blog. De eerste stappen als blogger stonden dan ook vooral in het teken van het afschermen en dichtgooien van dit weblog. Alle mogelijke digitale sporen, vooraf al gewist. Noor, inmiddels mag de naam wel bekend worden gemaakt (toch?), had een gezonde dosis scepsis ten opzichte van alles wat digitale sporen achterlaat. De dingen gingen met horten en stoten met op het eind een stevige sprint. Hoewel Noor een zeker digibetisme veinsde wist ze mij toch regelmatig te verbazen met verassende perspectieven. In de laatste sprint nog over (in haar eigen woorden) digibetische elites. Noor, van harte en delete nu je blog maar grondig!
