De afgelopen dagen probeert Oxxio o.a. op Den Haag Centraal vrij prominent en aanwezig zijn (of is het haar?) energie te slijten. Persoonlijk ben ik van dergelijke colportage niet enorm gediend. Ik word zelf altijd wat moe van de enorme omwegen voordat men to the point komt. Na enkele woorden wil je al zeggen: Géén Interesse! Maar ja, je hebt van huis uit toch wel een beetje fatsoen in je donder meegekregen dus knik je in dergelijke gevallen braaf en beleefd mee om je er vervolgens vlotjes doch netjes van af te maken.
Aangezien ik (bijna) dagelijks op en neer pendel van de Hoftoren naar het Prins Willem-Alexanderhof... Bevind zich ergens in de hal ter hoogte van Spoor 6/7 en de Free Record Shop de Colportage Risico Zone.
De afgelopen dagen wist ik veilig de zone te doorkruisen met een mengeling van naar de grond staren en op een ongedefinieerd punt 50, 100 meter in de verte van het Station focussen.
Ik snap overigens niet waarom men staat te colporteren op een verkeersknooppunt. Niet dé plek waar je in mijn beleving even rustig van energieleverancier gaat wisselen. Ik ben vast niet de enige die een station vooral gebruikt om van punt A naar B te komen.
Enfin, vandaag was mijn geluk ten einde, hoewel... Toen ik omstreeks het middaguur de oversteek waagde van Hoftoren naar Moederschip ontwaarde ik ter hoogte van de Free Record Shop vanuit mijn ooghoeken de blik van een dame gehuld in Oxxio jas.... "Damn, gespot!"
Héé, ja jij!
Wierp zij mij toe. "Pardon?" Wat een manier van aanspreken. En na een geroutineerde, wat laffe "Geen tijd.., druk" twitterde ik m'n gefronste wenkbrauwen van mij af.
Al vrij vlot reageerde Oxxio met een wedervraag. Netjes hoor! Snel en (soort van) adequaat reageren. Hoewel ik de codering op het einde van het bericht ^FD niet gelijk kon duiden. Toen ik op het account van @OxxioService belandde werd duidelijk waar dat op sloeg. Ik had van doen met Fabiënne. Wat dat betreft maken ze ook handig gebruik van het medium als geheel. Niet alleen wordt er sec gebruik gemaakt van de 140 tekens, ook de achtergrondafbeelding speelt hierin een rol. Hierin staan verwijzingen naar andere sites van Oxxio maar nog belangrijker krijgt de 't corporate account een wat persoonlijkere touch in relatie met die 'mysterieuze' codering. Als medewerkers Oxxio Service zijn daar namelijk ^FD, ^MT en ^LB.
Collega @Petra1010 wees mij erop dat ook bij @bieb070 op een dergelijke wijze de Twittercrew aan de slag is. Tof! Goed voorbeeld doet volgen zou ik zeggen.
Via mijn aloude Ruslandgerelateerde contentleverancier English Russia stuitte ik op het fraaie fotoboek uit 1977 Journey across Russia the Soviet Union Today.
In 1977 the National Geographic Society (the USA) published this book of a journalist Bart McDowell and a photographer Dean Conger - 370 pages of “personalized geography”, a portrait of the huge country and its people. Two Americans travelled to all 15 republics, visited dozens of cities and made a detailed story about the Soviet Union.
Fraaie foto's en een fraai tijdsbeeld... Dat wilde ik wel! Op naar Google en vrijwel direct door naar Amazon. Daar waren nog voldoende exemplaren aanwezig - uiteraard 2e-hands - varierend van Good naar Very Good. Na een korte speurtocht (welke aanbieder verscheept al dan niet naar Nederland vanuit de VS). Alles ingevuld, hatsikkidee en klaar! Geweldig dat internet en handelaars à lá Amazon die de meest afgelegen boekhandeltjes in pak 'm beet de Rockies de mogelijkheid ontsluiting bieden en hun plankruimte aan de gans de wereld. De long tail in een notendop.
Dat 't boek inderdaad via de Pony Expres en postkoets de eerste 2000 kilometer vanuit de Rockies wordt verscheept bleek wel toen ik vrij vlot na de bestelling de bevestiging en verwachtte aankomst toegezonden kreeg...
Tussen 1 november en 3 december! De keuze tussen géén en één boek was ondanks de levertijd natuurlijk snel gemaakt :-)
Als klein kindje was ik gefascineerd door kaarten. Een liefhebberij die goed te combineren was met de vele hutten die ik bouwde en de tochten die ik ondernam in de buurt waar we woonden, buiten de bebouwde kom.
Minimaal de helft van de lol was het thuis uittekenen van kaarten en routes dwars door de velden en de bossen al dan niet op weg naar een hut, liefst voorzien cryptische omschrijvingen en geheime aanwijzingen.
Een week geleden stuitte ik in De Volkskrant op een recensie van Van daar naar hier, en omgekeerd (althans, die titel in het Engels dan...).
Wellicht dat de ondertitel van het boek al voldoende duiding en inhoud geeft: A Curious Collection From The Hand Drawn Map Association. En ook de recensie geeft in een fragment aan waarin voor mij de kracht en de charme van dit type kaarten zit.
Neem de bibbertekening van een route door Waynesboro, Virginia. Een ritje van niks misschien, maar juist doordat elke nadere informatie ontbreekt, kun je er een reis van Odyssee-achtige proporties bij fantaseren
De jeugdige cartograaf werd hierdoor weer 'ns wakker geschud, mijn ogen begonnen te glimmer van herkenning. De recensie was omlijst o.a. met een kaart van de hand van Kees Touw.
Verrassend is het Nederlandse aandeel: een schema van de haven van Numansdorp, getekend door Kees Touw uit Rotterdam. Met potlood heeft hij de positie van de Attacus gemarkeerd, het vrachtschip van zijn ouders dat hier ooit in een strenge winter vast raakte in het ijs.
Toen ik vandaag bij de opening van Bridgin' in galerie Hommes was in Oud-Charlois stuitte ik boven op een set tekeningen/kaarten die ik vaag meende te herkennen.
Havens, sluizen, rivieren, kanalen en verkeersituaties op het water, allemaal vanuit de lucht gezien waardoor ze een enigszins abstract karakter krijgen, bepalen nu al weer geruime tijd het werk van Kees Touw. Hij stamt uit een schippersfamilie. Tot zijn achtste voer hij bij zijn ouders aan boord van motorschip Attacus in Nederland, België, Frankrijk en Duitsland. Hij vervaardigt vanaf 1983 doorgaans tekeningen waarin hij zijn jeugd archiveert.
Het werk dat Kees Touw laat zien is niet eenduidig. In het ene geval zijn het de simpele vormen van waterwegen en of havens. In het andere geval zijn er krijttekeningen die het vaarbereik per jaar aangeven. Het patroon verschilt per jaar. De ene keer niet zover van Nederland, de andere keer diep Frankrijk in en via de Rijn weer terug. Altijd onderweg. …"We zijn niets anders dan de strandvonders van ons eigen leven, brokstukken verzamelend langs de zee der vergetelheid"… (uit `Paranoia` van W.F.Hermans).
Nu het thuisfront eens enthousiast proberen te maken voor zo'n kaart. Dat zal lastig worden met drie kunstwerken in de afgelopen anderhalve maand.
De 3e groep cursisten heeft in de afgelopen maanden 23-archiefdingen doorlopen. En van mijn coachees heeft een enorm aantal de einstreep gehaald. Daarnaast hebben we deze zomer voor het eerste de 23-archiefdingen summercourse gehad... Zeg maar de bezemwagen van de 23-archiefdingen.
En met succes! Met dank aan Rob Coers die de deelnemers in de summercourse begeleidde hebben twee coachees de eindstreep vandaag ook bereikt. Hieronder mijn bijdrage voor de uitreiking van de certificaten aan hen.
Mijn CBG coachee, en - hoe toevallig - oud collega uit Rotterdam. Guus startte aanvankelijk met het idee de 23 dingen te incorporeren in een blog over heraldiek met meerdere auteurs, co-bloggers. Maar door omstandigheden sneuvelde dit, wel een noviteit overigens... binnen de variaties en smaken van de 23-dingen blogs. Daarna had Guus even wat tijd nodig om zich zelf weer te herpakken maar na wat voorzichtige aanmoedigingen cq. strenge mails was het bij wijze van spreken ook in een vloek en een zucht gepiept. Soms iets te vlot naar de zin van zijn coach maar uiteindelijk met goed resultaat. Guus blijft mij wellicht wel het meest bij vanwege zijn eigen commentaar op zijn post over ding 8:
Guus van Breugel zei Oh, wat een fantástisch idee! 17 mei 2010 05:22
Guus mag de dingen nu verder als coach in praktijk gaan brengen bij het CBG. Succes!
Hester was - en dat bedoel ik zeker niet betuttelend - mijn braafste leerling in m'n groepje. Wellicht dat haar achtergrond vanuit het onderwijs hierin mee speelt? Zij maakte zich als eerste zorgen als ze bij een ding wat achterliep, meldde zich ook keurig af voor vakantie. Ik zou als coach wel eens plots een paar posts kunnen missen gedurende de zomer vreesde zij. Het mag dan ook geen verassing zijn dat Hester als eerste in mijn groepje de eindstreep haalde. Haar insteek was consequent vanuit een educatief perspectief. Voor mij een wat minder bekend terrein een daardoor bijzonder inspirerend om te lezen.
Van Ruud had ik van tevoren grote verwachtingen, vergroeid met zijn laptop en Iphone zoals ik hem kende. En... die verwachtingen maakte hij ruimschoots waar. Naast een leuke, vlotte en vaak ook humoristische stijl weet hij ook telkens de verbinding met het vak te leggen. Zaken te duiden en te waarderen. Dat web 2.0 is niet een doel op zich moet zijn maar een middel is een boodschap die uit Ruud zijn 23 dingen mij nog steeds bijblijft.
Karijn was een zijinstromer die eigenlijk was ingedeeld in de derde #23-dingengroep van het NA. Maar de tijd en vooral de zin waren daar plots eind mei waarop begin juni Karijn met haar eigen planning der dingen startte. Na wat kleine aanwijzingen liep het als een dieselloc. te lopen en tot mijn spijt was ze halverwege augustus al weer door de dingen heen. Parallel heeft Karijn inmiddels ook een flinke transformatie doorgemaakt. Kende ik haar voorheen van de - inmiddels antieke, door ICT niet meer ondersteunde- PDA... Inmiddels is Karijn vervent smartphone gebruikster, om specifiek te zijn voorzien van Android. En met thuis een tablet, multitasked zij het leven door. Tot mijn grote plezier en wellicht ook met een zweempje jaloezie vernam ik dat ze de initiator achter #photofriday initiatief op Twitter was. Hulde!
Gijs was, op zijn start in mei 2009 na, immer een té druk bezet man om ook nog eens tijd vrij te maken voor 23 dingen. Bovendien is Gijs bepaald geen onbekende met bloggen, en de geneugten van het internet, wat viel hem nog te leren? Desalniettemin was de summercourse de spreekwoordelijke stok achter de deur die Gijs nodig had. En in de relatief rustige eerste 3 weken van augustus knalde Polter (de naam waarmee hij zijn posts ondertekende) door de dingen heen. Met dank aan Rob Coers die de dagelijkse begeleiding deed, probeerde ik zo nu en dan ook nog te reageren op zijn dingen. Gijs blogde op frisse, tegendraadse wijze en was bepaald niet onder de indruk van al dat technische en twee-punt-nullige dat blonk. Eerst de basis, onze eigen gegevensverzamelingen op orde, dan praten we verder is de consequente boodschap van Polter die in zijn eerste post aangaf dat archiefratten niet van Kaas (Elsschot) schijnen te houden.
Es ist erreicht schreef Sierk alias de Oudpapierhandelaar 27 juli 2010 in zijn laatste post. En ik moet eerlijk bekennen dat ik daar lange tijd een hard hoofd over in heb gehad. Op de start voor Sierk (november 2009) na bleef het lange tijd stil qua posts van zijn hand. Zo nu en dan informeerde ik of het er nog van kwam maar tijd, prioriteit stonden beiden lange tijd in de weg. Tot de befaamde summercourse plaatsvond en Sierk met groot enthousiasme en met hulp van Rob Coers aan het bloggen sloeg. In drie weken tijd werkte hij op frisse, eigenzinnige wijze de dingen door. Op enig moment hoorde ik als oud coach het gerucht door dat Sierk aan het bloggen was geslagen maar op de een of andere wijze kon ik zijn blog-url niet meer vinden. Dan maar langs bij de Oudpapierhandelaar op het moederschip waar Sierk dan wel niet aan het bloggen was? Na een enthousiast verhaal over de 23 dingen en summercourse-coach Rob kreeg ik geheel 1.0, op papier gekrabbeld de URL: http://outretombe.blogspot.com/
Emiliet was had toen ik haar in mijn groepje kreeg er al een flink aantal dingen opzetten. Tijdens de pilot had ze al 1/3 van het programma doorlopen. Destijds onder coach Ina, daarna toegewezen aan mij. Hoewel, toegewezen, Emiliet doorliep haar eigen tempo en gaf ook aan hier zelf uitstekend mee uit de voeten te kunnen. Sowieso was daar altijd nog oud-coach Ina die een oogje in het zeil hield. En hoewel Emiliet graag het certificaat in ontvangst wil nemen.. Is dit volgens mij voor haar niet het eindpunt. En zal zij er vaker, zeker vanuit het perspectief van het Webteam, er op terug komen!
Beperkt Openbaar noemde de auteur zichzelf onder elke post op dit blog. De eerste stappen als blogger stonden dan ook vooral in het teken van het afschermen en dichtgooien van dit weblog. Alle mogelijke digitale sporen, vooraf al gewist. Noor, inmiddels mag de naam wel bekend worden gemaakt (toch?), had een gezonde dosis scepsis ten opzichte van alles wat digitale sporen achterlaat. De dingen gingen met horten en stoten met op het eind een stevige sprint. Hoewel Noor een zeker digibetisme veinsde wist ze mij toch regelmatig te verbazen met verassende perspectieven. In de laatste sprint nog over (in haar eigen woorden) digibetische elites. Noor, van harte en delete nu je blog maar grondig!
Soms neem je weer 'ns de tijd om wat oude foto's uit Den Ouden Doosch door te nemen zoals hieronder Prypiat, de Oekraïne. Nu zal die naam wellicht niet het feest der herkenning zijn maar dat zal de naam van de kerncentrale enkele kilometers verderop ongetwijfeld wel zijn: Tsjernobyl.
Afgelopen week heeft S. (in willekeurige volgorde: huisgenoot, vrouw en moeder van onze kinderen) in meerdere vlagen van tomeloze energie de eerste stappen in haar grote droom gezet: een eigen bedrijfje.
Al tijden loopt ze met het idee iets voor haar zelf te beginnen, iets met haar eigen handen te maken, te recyclen, te herscheppen.
Vooralsnog is het een webwinkeltje geworden: www.pipeloor.nlwaar zij zelfgemaakte jurkjes, stoffen slingers en knuffels aan de vrouw of man probeert te brengen.
Als zelfbenoemd assistent sociale media probeer ik haar weer een zo hoog mogelijke Google-score de bezorgen waarbij deze post natuurlijk ook bijdraagt in vindbaar krijgen van haar site.
Ook fraai zijn de vele LEGO-animaties op YouTube van films tot games, van sport tot historische gebeurtenisssen. Hieronder een fraaie over geschiedenis van de USSR. Helaas is mijn Russisch te zeer weggezakt om de tekst goed te volgen maar de plaatjes spreken voor zich!
Kijk da's nou een keigoed plan van de Nijmeegse gemeenteraad.
Het stukkie van GeenStijl is in mijn ogen dan ook wat zurig van opzet hoewel het ook een wezenlijk punt aanstipt. Want waarom eigenlijk een IPad en niet gewoon een fatsoenlijke E-Reader?
1. Ten eerste omdat de E-reader bij uitstek bedoeld is voor het lezen van 'gedrukt' materiaal. In tegenstelling tot de IPad die bijvoorbeeld niet werkt met E-papier waardoor gelijk het 'achtergrondverlichting_contrast_vermoeiende-ogen' argument om de hoek komt kijken. Met de gemiddelde gemeentelijke nota bepaald een hout snijdend argument.
2. Ten tweede omdat we als overheid toch zo veel mogelijk zouden proberen met Open Source te doen a.k.a. de Motie Vendrik (2002). Goed voorbeeld doet immers volgen, toch?
Of zouden de E-readers nog niet voldoende ontwikkeld zijn, qua functionaliteit, voor dergelijke doelen?
Met het WK voor de deur, altijd leuk om even terug te blikken. In dit geval naar het EK '88 vanuit Sovjetperspectief. Een kleine tien minuten durende samenvatting met prachtig Russische tongval uitgesproken Nederlandse voetbalnamen. Roed Goelliet Márkoe Vánbáásten
Overigens was ik in de veronderstelling dat ik het CCCP '88 shirt in mijn bezit had, destijds gekocht in Irkoetsk. Dat blijkt de CCCP '82 versie te zijn.
Net als Голландия bleek de CCCP hetzelfde, geweldige Adidas-88-patroon te dragen.
Enkele maanden geleden deed ik zelf nog wat lacherig over de IPad, hier - uiteraard - uiting aan gevend via Twitter. Met hangen en wurgen, en dank aan TweetBackup, een export naar .txt plus een CTRL+F naar IPad leidden mij uiteindelijk naar de juiste Tweet. Wat een ramp overigens, het achterhalen van een Tweet, mijn eigen administratie thuis is nog beter te doorgronden.
Enfin, op 28 januari 2010 herkauwde ik een post van Gizmodo (een technologie-blog o.a. over consumentenelektronica) waar in maar liefst 8 punten werden betoogd waarom de IPad niet zou deugen. Stuk voor stuk valide argumenten die nog steeds hout snijden met name het multitaskinggedoe met de IPAd. Maar misschien spelen het ááá ááá èsssss (anti apple sentiment) ook een bescheiden rol. Dat ik geen IPhone fan ben hoeft niet tot een algehele apple-ideeën-boycot te leiden, toch?
En met de kennis van nu... Begin ik langzaam tot het inzicht te komen dat de IPad, de Tablet, de Pad, de Touchscreen, hoe we het ook noemen, bepaald geen slecht idee is.
Sinds januari ben ik in het bezit van een HTC Hero. Niet mijn eerste telefoon met internettoegang (flat fee) maar wel gezegend met een drietal pluspunten ten opzichte van mijn voorganger, de Nokia N73:
Vlotte processor
Android besturingssysteem & Android Market
Touchscreen
Bellen is niet meer wat het was omdat ik het simpelweg amper meer doe. Hoofddoel no. 1 van mijn telefoon is (toegang tot) netwerk. En daarmee is mijn telefoon dé schakel geworden tussen thuislaptop en werkdesktop, met name in het lezen/delen/updaten van nieuws/sociaal/afspraken. Ook collega Nescio, sinds twee maanden in bezit van ook zo'n 'Boordcomputer' constateert bij hem een dergelijke ontwikkeling. Nu zal niet iedereen praktisch de ganse dag online willen zijn, maar ik dus wel!
Na een item op Bright over dé andere tablets viel het kwartje. Vond ik eerste de IPad een idioot idee, een grote IPhone waarmee je niet eens kan bellen. Nu vind ik het geniaal. De tablets bieden simpele, intuïtieve toegang tot internet, het formaat is ideaal waardoor het 'grafisch' een geweldige boost kan geven aan de wijze hoe we tijdschriften, kranten en blogs integreren. Bovendien draait het allemaal om apps, programmaatjes, soms speeltjes die eenvoudig te installeren zijn. Die met name rondom 't cluster nieuws, communicatie, multimedia, sociaal... grafisch geweldige interfaces bouwen die op de een of andere manier die gevoelige snaar (zie het succes van de Smartphones en de applicatiemarkt) raken. Niet voor niets dat de andere smartphone-besturingssysteem-partijen (Android, Windows, Blackberry) hun kansen ruiken.
Gaan de pad's hiermee de touchscreen-smartphones achterna met wederom als wegbereider een Apple-uitvinding? Geen idee... maar ik geef het een goede kans. Gelukkig is de lancering van de IPAd-killer op Android platform wederom uitgesteld, en heb ik dus nog even ;-)
En dat blijft maar onder vuur liggen omwille van zijn privacybeleid in combinatie met een eigenzinnige eigenaar. Zo dook daar recent weer een chatconversatie op waarbij eigenaar Zuckerberg zich bepaald niet sympathiek uitlaat over de diegenen die een profiel (overigens nog in de begintijden van Facebook) hebben aangemaakt.
Zuck: Yeah so if you ever need info about anyone at Harvard
Zuck: Just ask.
Zuck: I have over 4,000 emails, pictures, addresses, SNS
[Redacted Friend's Name]: What? How'd you manage that one?
Snoeven wij Android gebruikers altijd wanneer Apple weer een nieuwe versie van de Iphone lanceert. Niet dat ik daar permanent van gebruik maak of dit uitdraag, maar toch... Het statement is er zo nu en dan.
Al enige tijd, zeker na mijn verhuizing naar Delfshaven:
En de dozen vol boeken weer door mijn handen gingen, wakkerde dit de ambitie aan om nu eens en voor altijd de collectie in te voeren. Niet voor niets heb ik destijds mijn account geüpgrade om meer dan 250 (o.e.d. aantal) in te voeren (waarbij de teller vooralsnog is blijven steken op 358).
Met alle ontwikkelingen en verschuivingen op hardware zou het inmiddels toch wel eens mogelijk moeten zijn om via je telefoon, een barcode-scanner-app boeken, geautomatiseerd, in te voeren, in LibraryThing, toch?
Zou dat allemaal wel goed moeten komen, toch? Wellicht zijn het mijn code-skills, maar d'r uitkomen kwam ik niet. Gelukkig was ik daarin niet de enige, maar mocht nog iemand suggesties hebben?
De pragmatische (en dodelijk simpele) oplossing kwam van een zekere sashteach en kost kost amper muisklikken meer.
I just use the barcode scanner app(free) with the browser.
-open the browser and go to librarything add book page -click on home button -go to the barcode scanner app -when it gives the beep of recognition, click on home button -go back to the librarything page in the browser -click on the search box and long hold, a menu pops up -click on paste from the menu -then click on search, voila
The scanner only has trouble with about 1 out of 15 books. For that one, just click on the search box and type manually.
Love it. I am able to move around the librarything using the droid browser with little annoyance
Kopieren en plakken... Ik had het kunnen weten, de gouden regel van generatie internet.
Werd er ook nog flink geklust aan het nieuwe huis...
Amper tijd voor extra vermaak, hoewel... Jelle Brandt Corstius is begonnen met een nieuwe serie tochten door Rusland: Van Moskou tot Moermansk. Waarin hij in een aftandse Wolga het land doorkruist. Fraaie auto, ik benijd 'm. Ooit heb ik met Rusland-reisgenoot T. een stukje Siberië (Kemerovo -> Novosibirsk) doorkruist per taxi, een zwarte Wolga.
Tijd ook weer om te lezen op m'n traject Rotterdam -> Den Haag Centraal. Wederom een uitgave gericht op het Oosten. Ivans Oorlog Leven en dood in het RodeLeger, 1939-1945
Nooit geweten dat de Finnen de naamgever bleken te zijn van de molotovcocktail.
Later, toen de eerste Sovjettanks doorbraken, keken de Finnen zelf op van de doeltreffendheid van hun in elkaar geflanste antitankwapen, een fles - veelal een lege van Alco, de Finse staatsproducent van alcoholische dranken - die met brandstof werd gevuld en met een eenvoudig lont ontstoken. Het prototype van dit wapen was ontwikkeld door Franco's troepen in Spanje, maar het waren de Finnen die deze munitie een naam gaven. Ter ere van de Russische minister van Buitenlandse Zaken, die dat jaar bijna iedere avond op de Finse radio te beluisteren was, noemden ze het wapen 'molotovcocktail'. 'Ik wist niet dat een tank zo lang in brand kon staan', zei een Finse veteraan.
Op 6 februari om 01.58 uur is Juul geboren. Bij haar geboorte woog ze om en nabij de 3200 gram en was ze ongeveer 50 centimeter lang. Dus mocht ik de komende weken nóg minder bloggen...? Dan zou dat daar zomaar eens mee te maken kunnen hebben (oh ja plus de nieuwe woning).
Afgelopenvrijdag was ik op eenboeiende dag met een (in wisselendesamenstelling) 8-tal (relatief) jonge professionals uitdeerfgoed, museale- & archiefhoek.
Door in Utrecht eenviertalmusea en éénarchief via eenbliksembezoek op onzeeigenhalfgeformuleerde- en bedachtepijnbankteleggen... probeerdenwijonseigendenken over presentatie, tentoonstellingen, inzet van ict-middelen, web 2.0 scherpertekrijgen. Waartoehetleidt..? Noggeenidee. Vast staatdatheteenbijzonderinspirerende dag was waarbijhetzeerplezierig is eens over dehekjes en hekwerken van deeigenorganisatie en sector heentekijken. Ietswat we zekervakergaandoen.
Binnenkortwellichteenwatinhoudelijker post over debezochteinstellingen, maargelukkighebben we hierbovenookdefoto'snog!
Update: Via Heritageglyphe zijn de bevindingen en beoordelingen al wat uitgebreider besproken.
Op de sofa bij de zielenknijper om te achterhalen wat voor een type (letter) je bent...
Ik bleek een Cooper Black Italic te zijn, maar moet nog even wennen aan het idee. Zoek het uit via http://pentagram.com/what-type-are-you het Password = character. Ook ik was niet de enige die wat beduusd achterbleef na deze geweldig Viral. Ook de achterliggende site haalt een confronterende uitkomst aan.
“At first I felt angry when I was told my type is Pistilli Roman but two weeks later, I was completely reconciled to it. Now I wonder why I ever thought I was a Gill Sans.”
