Niet alleen de gevel uit 1913 is indrukwekkend, klaarblijkelijk het eerste betonbouwsel van Kroatië gegoten in een sobere mix van neo-classicisme en art nouveau, ook het interieur spreekt tot de verbeelding. Statig marmer, vergulde ornamenten, bladgoud op de muren, leeslampjes, lambriseringen, gepolitourde meubelen...
Maar naast 't visuele spektakel viel mij in Zagreb weer eens een grens op.
Zo is er de hurkgrens ergens door het Turks-Russische en is er de Clash-of-Civilisations-grens tussen het wereldse Katholieke, Protestantse en 't cyclische der Oosters-Orthodoxen (en nog wat geloven en culturen, volgens Huntington). Zagreb ligt aan de goede kant, dwarsig Servië en mooi Griekenland aan de verkeerde.
Waar nog weinig aandacht voor is in de internationale wetenschappelijke wereld is de zogenaamde koffiegrens. Hoe kan 't toch dat in het ene land een fraaie bak wordt geschonken terwijl men in de andere genoegen neemt met oplosmeuk in een slap, wittig, plastic bekertje.
Duidelijk is dat Kroatië aan de goede kant der grens ligt, ook Italië - bakermat der espressoslurpers - in in orde. Duitsland is al dubieus met slappe Jakobs-drab. De vervente poeder-oplossers echter zijn de Polen, de Wit-Russen, de Russen en de Oekraïeners.
Voor de koffie bezoek ik die laatse catagorie landen dan ook niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten