DE conferentie

Twee dagen Digitaal Erfgoed Conferentie heb ik er opzitten en ik ben er nog niet uit wat ik er nu precies van vond. de afgelopen vijf jaren keek ik reikhalzend uit naar de eerste helft van december waarin ik mij twee dagen kon onderdompelen in de laatste ontwikkelingen op het kruispunt van erfgoed en digitalisering, nieuwe media versus de 'oude spullen' uit onze depots. In de dagen na de conferentie was ik dan hard aan het typen aan een verslag bestemd voor de collega´s en het checken van de vele url´s die ik had genoteerd en de projecten die ik had gezien. Bovenal was ik geprikkeld door keynotes van grote namen, vaak internationale sprekers die niet huiverig waren ons archieven, erfgoedinstellingen een spiegel voor te houden en ons tegen de haren in te strijken.

Dat gevoel, dat bij de strot gegrepen te worden, dat miste ik enigszins deze twee dagen. Het was mij wat te vlak, wat te braaf en weinig spannend. Heb ik dan het afgelopen jaar me teveel bemoeid met deze materie dat ik niet meer verrast werd door de voorbeelden en de projecten?

Een blog vind ik niet meer dan logisch, social tagging noodzakelijk om de enorme hoeveelheid gegevens waar wij als (archief)instellingen niet de tijd voor hebben om te ontsluiten alsnog beschikbaar te stellen voor een breed publiek... Twitter is een bescheiden hype bij mij en een aantal collega's en dat we ons op Flickr of YouTube moeten begeven is is voor mij niet een vraag van óf maar meer van hoe en hoe snel!

Desalniettemin gaf de conferentie voldoende stof om nader over na te denken, waren er voldoende goede bijdragen en prikkelende stellingen. Nancy Procter was geweldig en de experimenteerdrift van haar instelling. Daarbij mag denk ik wel aangetekend worden dat het Smithonian (is mijn inschatting) daar ook een geweldige zak geld voor beschikbaar stelt, dat kwam overigens niet aan de orde maar zal voor een groot aantal Nederlandse archieven of musea absoluut een rol spelen.

Dick Rijken was voor mij als vanouds inspirerend, jammer alleen dat de de discussie Open: bedreiging of kans, over (met name) creative commons licenties, no known rights en aanverwante zaken verzandde in aloude stellingen en verwarringen.

Op dag twee sprong Ranti Tjan eruit met name door zijn plezierige, originele wijze van presenteren. Eerst zonder beeldondersteuning later enkel met foto´s als metafoor legde hij uit op wat voor wijze wij in gesprek kunnen gaan met onze bezoekers en gebruikers hoe wij ons met hen verbinden en hoe zij bij kunnen dragen aan onze collecties aan onze inhoud en content. Het Goudse project Waterwolf moet ik echt eens goed gaan bekijken, de publicatie van van Else Rose Kuiper en Dick Rijken: Buiten Spelen die tijdens de conferentie werd uitgereikt lijkt me een goede opmaat hiervoor.

Enthousiasmerend was die ochtend ook Rob Prass zijn bijdrage over crossmediaal denken. Niet dat zijn suggesties en aanbevelingen voor widgets, blogs, google maps, twitter, flickr, youtube, mashups nieuw zijn... Wel dat we zo verschrikkelijk eenvoudig ons als instellingen kunnen manifesteren op plekken waar onze gebruikers ook kunnen zijn.

De bijdrage van Theo Meereboer vlamde omdat hij het juist tegen de gebaande paden inliep bij het debat De gebruiker aan de knoppen. Het daadwerkelijke debat was wat tam, leverde mij geen nieuwe inzichten op.

De laatste keynotes van Bill Thompson en Fransisco van Jole waren een waarlijke afsluiting. Dit is wat ik bedoel met bijdragen die je grijpen. Allereert Bill als über techno-optimist. De toekomst van morgen is feitelijk al beschikbaar vandaag in de ontwikkellabs hield hij ons voor. Van Jole houdt ook van moderne techniek, gadgets en internet. Zijn wij alleen niet wat al te afhankelijk aan het worden van de grote black-box Google? Kijk, dat prikkelt ons instellingen waarbij om de haverklap wordt geroepen dat onze zoekmachines moeten zijn zoals Google. Om in Van Joles woordgebruik te blijven: Is dat eigenlijk wel zo?

Dan moet mij één ding nog van het hart... De film Digitaal Allemaal 2008. In 2006 was ie leuk, in 2007 gaf het inzicht in wat de gebruikers van ons verwachten en in 2008... Tja, het concept tijdmachine vind ik meestal niet de beste cinematografische uitspattingen opleveren. Al helemaal niet wanneer het enkel een optimistische, positivistische show wordt zonder ook maar een enkele poging kanttekeningen te plaatsen. Zoals een collega tegen mij zei, een slechte imitatie van het Klokhuis. Snel vergeten zou ik zeggen en in dit geval absoluut niet op Youtube plaatsen (als dat nog mogelijk is).